Over Ilona

Persoonlijkheid

De prinses op de erwt, zo noemde mijn moeder mij. Dit was overigens niet denigrerend bedoeld maar meer om mijn gevoeligheid aan te geven. Ik was een gevoelig, rustig en stil meisje; verlegen noemde men het. Onder de foto van mijn schoolfoto, 2e klas kleuterschool, staat; 'een verlegen poppetje'. Op verjaardagen werd vaak aan mij gevraagd; 'heb je het wel naar je zin? Je ben je zo stil?' Mijn antwoord was dan: 'ik wil wel even gillen hoor! Best een bijdehand antwoord voor een verlegen meisje hahaha. Ik kan er nu om gniffelen maar destijds vond ik het reuze irritant. Waarom werd er niet aan die drukke en krijsende kinderen gevraagd waarom ze zo druk en luid waren? Al heel jong wordt je, onbewust, in een hokje geplaatst. Een hokje waarin ik me niet prettig voelde want blijkbaar, zo liet de buitenwereld mij weten, was ik 'anders'.

Inmiddels ben ik blij met wie ik ben; gevoelig, rustig maar ook al die persoonlijkheden waarvan ik vroeger dacht dat ik ze niet was. Ik ben Ilona: krachtig en kwetsbaar, rustig en aanwezig, intuïtief en nuchter : ik ben het allemaal.

Je bent niet het één en dus niet het ander. Je bent zoveel meer.

 

Levenservaring

Mijn leven stond voor het eerst op zijn kop toen mijn vader geheel plotseling overleed; ik was 23, hij net 51. Hij overleed aan een hartinfarct. In eerste instantie was ik alleen met mijn moeder bezig, zij stond er op haar vijftigste ineens alleen voor en kreeg een aantal maanden nadat mijn vader was overleden ook nog de diagnose Reuma er bovenop. Ik wist niet wat te doen met mijn verdriet, mijn vriendinnen hadden hun ouders nog en mijn moeder wilde ik niet 'lastigvallen' met mijn verdriet, zij had al genoeg om mee te dealen. Dus ging ik 'gewoon' door met mijn leven. Af en toe was ik even heel verdrietig maar dan vermande ik me snel en ging weer door. Het is wat het is. Vallen, opstaan en weer doorgaan. In de liefde had ik ook geen geluk, viel voor de verkeerde mannen en mijn hart werd verschillende malen gebroken. Zelfs toen ik dacht eindelijk de juiste te hebben gevonden, bleek dit niet zo te zijn. Ik wilde heel graag kinderen maar heb ze, ondanks jaren in de medische molen te hebben gezeten, niet mogen krijgen. Eind dertig was ik, mijn relatie over en geen kinderen. Ook na dit grote verlies pakte ik mijn leven weer op en ging ik door. In die tijd deed ik de opleiding holistisch coachen wat mij geholpen heeft om meer inzicht te krijgen in mezelf. Maar zelfs toen liet ik het verdriet niet echt toe en ging ik zoals ik altijd had gedaan, 'gewoon' door met leven.

Mijn moeder overleed in 2020 na een kort ziekte bed terwijl ze nog vol in het leven stond. Twee jaar later overleed ook mijn stiefvader geheel plotseling aan een noodlottig ongeval. Na deze gebeurtenis, ging voor mij het licht uit en belandde ik in een 'burn-out', ik kon de opeenstapeling van verdriet niet meer dragen. Met behulp van een intuïtieve coach, heb ik het verdriet stukje bij beetje, toegelaten en doorvoelt. Hierdoor heb ik ruimte gekregen om mezelf weer terug te vinden want ik was, naast mijn dierbaren,  ook mezelf kwijtgeraakt. Inmiddels heb ik mezelf weer terug gevonden en Het gemis is er nog steeds alleen voelt het verdriet hierover een stuk lichter.